BIOGRAFIE

Zes jaar was Jitse toen zijn vader hem een dvd liet zien van de Britse metalband Motörhead. Hij was gelijk verkocht. “Het was dat rauwe, jankende geluid in combinatie met die skinny jeans, de kogelriemen en het lange haar. Ik werd omver geblazen en wist het meteen: ik wilde op gitaarles. Mijn ouders vonden het goed, maar alleen als ik plechtig beloofde het een serieuze kans te geven.”

 

De eerste lessen vielen wat tegen, herinnert hij zich lachend. ‘Als je Motörhead in je hoofd hebt, voelt het toch anders als je op een Spaanse gitaar ‘Mieke heeft een lammetje’ moet leren spelen. Daar moet je even doorheen. Na een jaar kreeg ik een elektrische gitaar en speelde ik mijn eerste rocksong, Smells Like Teen Spirit van Nirvana. Toen kreeg ik de smaak te pakken.”

 

Omdat Jitse naar eigen zeggen niet overliep van het talent, moest hij knokken om zijn doel te bereiken. “Door hard te werken, sta ik waar ik nu sta.” Op zijn achttiende verruilde de jonge metalgitarist de opleiding elektrotechniek voor de ‘Metal Factory’ in Eindhoven en kon hij eindelijk zijn droom najagen. Lekker muziek maken, nieuwe wegen verkennen, contrasten opzoeken

 

In de zomer van 2021 beleefde Jitse Zonneveld zijn finest hour. Een geluksgevoel dat nauwelijks valt te overtreffen, zo realiseert hij zich. Tijdens het Torenfestival in Weert speelde hij samen met stadsbeiaardier Frank Steijns de hardrock klassieker Ace of Spades van Motörhead. Frank op het carillon, Jitse op zijn gitaar. Een nog nooit vertoonde combinatie op 70 meter hoog, onder de 10.000 kilo zware klokken. Over metal gesproken. Het filmpje dat van dit unieke concert werd gemaakt, werd opgepikt door het management van Motörhead en ging de hele wereld over. “Het is op YouTube en X al ruim 1.500.000 keer bekeken. Als je op Google ‘Ace of Spades on bells’ intikt, krijg je 12 pagina’s met artikelen en recensies. De meeste lovend, sommige kritisch. Dat is wat kunst doet, het maakt iets los. Frank en ik zijn samen langs verschillende radiostations gereisd. Bij Radio Veronica hadden we een mobiel carillon bij ons. Het was geweldig. Als Motörhead-fan kun je daar alleen maar van dromen. Op mijn zesde werd ik voor het eerst geraakt door deze muziek. Achttien jaar later is de cirkel rond.”

 

Het mooie van musiceren is dat je nooit bent uitgeleerd. Bij tijd en wijle raak je in vervoering, zoals dat bij Jitse als kind gebeurde. In de coronamaanden, toen hij noodgedwongen online les gaf, ging er een nieuwe wereld voor hem open. “Uit het niets werd ik geraakt door Capricho Arabe, een romantisch muziekstuk van Francisco Tárrega. Daar heb ik me volledig op gestort. Ik zat midden in de lockdown, had zeeën van tijd. Alsof het zo moest zijn. Nu speel ik het liefst klassiek. Het is zó mooi en het voelt zó goed. Welke emotie daarbij hoort? Noem het maar verstild genieten.”

​

Biografie door Bas Poell in opdracht van RICK RAAKT!